Mehmet evine gitmeden önce, 

istanbul'da bulunan anne babasına telefon açtı.
Sevgili anne ve babacıgım, sonunda eve geliyorum ama birşey sormak istiyorum. Bir arkadaşımı da beraber eve getirebilir miyim? 'Tabii ki' diye cevapladılar.
'Onunla tanışmaktan mutluluk duyarız. Ama bilmeniz gereken birşey var' diye Mehmet devam etti,
'o savaşta ağır yaralandı. Kara mayınına bastı ve kolu ile bacağını kaybetti. Başka gidecek hiçbir yeri yok. Onun bize gelmesini ve bizimle yaşamasını istiyorum'. Dedi.''Bunu duyduğuma çok üzüldüm oğlum, belki kalacak başka bir yer bulması için ona yardımcı olabiliriz' dedi.
'O hayır, onun bizimle yaşamasını istiyorum der…''
'Oğlum,' dedi babası, 'sen ne istediğinin farkında değilsin. Böyle büyük bir sorunu olan birisi bizi çok rahatsız eder. Bizim kendi hayatımız var ve böyle farklılığa izin veremeyiz. Bence sen eve gelmeli ve bu çocuğu unutmalısın. O kendi yaşamını devam ettirmenin bir yolunu bulacaktır.'dedi.
O andan sonra, Mehmet telefonu kapattı. Anne ve babası ondan başka bir söz duymadılar... Birkaç gün sonra, İstanbul polisinden bir telefon geldi. Oğullarının bir binadan düşerek öldüğünü söylediler. Polise göre intihardı. Anne ve baba telaşla uçağa binerek oğullarının teşhisini yapmak için atladığı ildeki devlet hastanesinde bulunan teşhis morguna gittiler. Mehmet'i teşhis etmişlerdi. Ama gözleri fal taşı gibi açılarak... , Bilmedikleri bir şeyi fark ettiler. Mehmet'in bir bacağı ve bir kolu yoktu... Bu hikâyede ki anne ve baba birçoğumuza benzer. Etrafımızda iyi görünen ve neşeli insanları sevmek bize kolay gelir, ama bize rahatsızlık veren özellikle bizim kadar sağlıklı olmayan, bizim kadar güzel ol mayan ve bizim kadar zeki olmayan insanlardan uzak durmayı tercih ederiz. Çok şükür ki bizi bu kategoride gören birisi yok. Karşılıksız sevmeyi başaran birisi sonsuza kadar ailemizdendir ne kadar çirkin ne kadar fakir ne kadar engelli olursak olalım. Bu gün yatmadan önce ALLAH'A biraz daha dua ederek insanları oldukları gibi kabul etmemizi sağlamasını isteyelim ve ne kadar farklı olurlarsa olsunlar onlara karşı daha anlayışlı olabilmeyi isteyelim.

---

COCUK TAZIYESI
Bir adami hapse atmislar.Yaninda kücük bir cocugu da varmis.Adam,kendi derdinin yaninda bir de cocugunun üzüntüsünü yasiyormus.Hem bakim görümü ona cok müskül geliyor,hemde sihhi olmayan o ortamda cocugunu korumak icin didiniyormus.Padisah,bu durumdan haberdar olmus.O merhametli sultan,cocugu saraya,yanina almak icin memurunu göndermis.Adam,cocugundan ayriliga razi olmamis ve vermek istememis.Arkadaslari : "Bunu sen nefsin icin yapiyorsun.Halbuki cocuk saraya gitse,hem sen bir cok mesakkatten kurtulacaksin,hem de cocuk sarayda rahat edecek.Inadin manasizdir.Cocugu sultanimiza ver.Ilerde cocuk büyüdügünde babasini görmek isteyecektir.Padisah,cocugu zindana getirip senin perisan halini ona gösterecek degil ya,elbetteki seni alip saraya götürecektir.Böylece sende kurtulmus olacaksin."derler.Adam,ikna olur ayrilik zor gelse de cocugunu gönderir.
                                      ***
 Üstad Bediüzzaman Said Nursi,bu hikayeyi bir cocuk taziyesi münasebetiyle ve Efendimiz Muhammed Mustafa (Sallallahu Aleyhi Vessellem)`in evladi vefat eden mü`min ebeveynin cennete girecegi hadis`ini izah ederken anlatir.Bulug cagina girmemis masum cocuklarin cennetlik olacagina dair rivayetler vardir.Elbette,cocuklar anne ve babalarini görmek istediginde, Allah onlari cehenneme göndermeyecek,belki onlari da cennetine alacaktir. Insaallah.